Iron maneko nire entrenoen eta bizipenen erakusgarri izan nahi duen bloga

Blog en los que quiero compartir la preparacion del iron man..

lunes, 30 de junio de 2014

Lekeitioko triatloia - Triatlon de Lekeitio

Ekainak 21 larunbatean, Lekeitioko triatloi sprintean parte hartu nuen, nire lehendabiziko triatloi sprinta izanen zena... Distantzia ertaineko triatloi batzu eginak ditut, ironmana ere bai, baina errepideko triatloi motzetan ez nuen inoiz parte hartu.

Ekipoko nahikok eman genuen izena, Alberto, Iñigo, Mangado anai arrebak, Samuel, Endika eta nik neuk. Dena boxetan zuzen jarri ondoren, hondartzara hurbildu ginen igeriketa sekzioari aurre egiteko.
Ekipazo!
Igeriketako sekzioaz ez zuen misterio askorik, bi bolla ezkerra utzi behar genituen, gero hondartzara itzultzeko... Bozinazoa entzun eta gero, igerian hastera, erritmo gogorra, golpeak, agobioa... Ez nago ohituta holako igeriketa intensoa egitera.. Bolletako momento batzuetan nahiko agobiatuta egon nintzen, baina beno, pasa zen, 13 minutu eta 2 segundu eta gero, boxeetan sartu nintzen.. Hor hanka sartze haundi xamarra izan nuen, ez bainuen bizikleta topatzen, horrek transizio oso txarra egitea ekarri zuen, minutu bat eta 40 segundu..

Bizikletako sekzioa ezagutzen nuela konturatu nintzen, eta topera egin nuen, beste batekin erreleboka eta beti taldeak harrapatu eta atzean uzten.. Zarautztik nahiko ongi errekuperatu nuela ikusi nuen, gustora ibili nintzen, transizio txarrak beste talde bat hartzeko aukera galduarazi bazidan ere.. Igeriketan ez nuen disfrutatu, baina bizikletan oso gustora ari nintzen. Azkenean 39 minutu 38 segundu..

Bizikletan

Bigarren transizio hau ere ez zen aski ona izan, oraingoan pasillo onean sartu banintzen ere, dorsalaren pegatina haizeak mugitu zuen, eta denbora galdu nuen, gainera zapatillak ez zitzaizkidan azkar sartu, en fin, hobetu beharrekoa...

Lasterka hasi nintzenean, sentsazioak onak ziren, erraz nihoan, lehendabiziko erdia aldapa gora zen, eta haraino kostatzen bazen ere, aguantatzen nuen, nirekin lasterka hasi zirenetatik batzu aurrera jo zuten, baina gehienen aintzinetik segitzen nuen, eta jendea harrapatzen ere bai.. Itzulerakoan ere asko disfrutatu nuen, eta 18 minutu eta 55 segundotan helmuga... Orotara ordu bat 11 minutu eta 35 segundu, 109garrena..


Oso gustora orotara egindako lasterketarekin, gainera horren triatleta onak gertutik ikustea...uf polita! Alderdi positiboa, holako lasterketa esplosiboetan disfrutatu ahal dudala ikusi nuen.., gehienbat bizikleta eta lasterka. Alderdi negatiboa, transizioak hobeki prestatu behar ditut, ez egin beharreko sekuentzia, baizik boxeak behar bezala ikastea, denborarik ez galtzeko...

Sailkapenak
Pulsometroaren datuak

El pasado 21 de junio, participé en el triatlón de Lekeitio sprint, mi primer triatlón de distancia sprint... He hecho algunas carreras de media distancia, el Iron Man, pero nunca había participado en triatlones de distancia sprint en carretera.

Fuimos bastantes los que nos apuntamos del equipo, Alberto, Iñigo, los hermanos Mangado, Samuel, Endika y yo mismo... Después de dejar todo listo en boxes, partimos hacia la playa.
Ekipazo!
La sección de natación no tenía mucho misterio, dejábamos 2 bollas a la izquierda, para regresar a la playa.. Después de escuchar el bocinazo, al tajo, ritmo fuerte, golpes, agobio... No estoy acostumbrado a estas intensidades... En algunos momentos me sentí realmente agobiado, pero bueno, pasó, después de 13 minutos y 2 segundos estaba entrando en boxes. Ahí me equivoqué, no encontraba la bici, ya que me había equivocado de calle, lo cual hizo que mi transición fuera bastante mala, un minuto y 40 segundos...

Al empezar con la bici, me di cuenta que conocía el recorrido, por lo que fui a tope desde el principio, a relevos con otro triatleta, y venga pasar gente.. Había recuperado bastante bien desde Zarautz, iba a gusto. Me dio pena porque de haber hecho una transición mejor, podría haber cogido un mejor grupo, pero al contrario que nadando, en la bici disfruté mucho.. Al final 39 minutos y 38 segundos..

En bici

La segunda transición tampoco fue buena, esta vez acerté con el pasillo, pero el viento había girado la pegatina del dorsal, la zapatilla no me entraba, en fin, que perdí tiempo, aspecto a mejorar..

Cuando empecé a correr, las sensaciones eran buenas, la primera mitad era cuesta arriba, y a pesar de que costaba mucho, se aguantaba. Algunos de los que empezaron a correr conmigo se me fueron, pero en general aguanté bastante bien.. La vuelta fue mucho mejor, y en 18 minutos y 55 segundos entraba en meta... En total 1 hora 11 minutos y 35 segundos, el 109...


En general me quedé muy satisfecho con la carrera realizada, además el hecho de ver de cerca a tan buenos triatletas motiva y mucho... Como aspecto positivo vi que podía disfrutar en pruebas tan explosivas, sobre todo en bici y corriendo. Como aspecto negativo, tengo que mejorar en las transiciones, no en la secuencia, sino en visualizar bien el box, no perder tanto tiempo...

Sailkapenak
Pulsometroaren datuak

martes, 17 de junio de 2014

Zarauzko triatloia 2014 - Triatlon Zarautz 2014

Joan den larunbatean, aurtengo triatloi helburu nagusienetakoan parte hartu nuen, ospe haundia duen Zarauzko triatloira joan nintzen.. Beldur aunitz ematen zidan traitloi honek, gehienbat igeriketako sekzioak, korteak nahiko beldur ematen zidan, itsaso zabalean igeri egiteak... Motibazioa, bertan egoten den giro ona, bizikletako ibilbide polit bat, jende ona hurbiletik ikusteko aukera...

Larubatean goizean goiz etxetik atera eta bidean bazkaldu ondoren, 11 terdietarako edo Zarautzen nintzen... Boxetako sarreran arazorik ez, eta nire lekua topatu eta memorizatu ostean, jantziko nuen arropa erabaki nuen, bizikletan ez erretzeko mallota gainetik, bizikleta galtzerdirik gabe, eta lasterkaldia galtzerdiekin... Tarteka itsasoari begiratzen nion, batzuk lasaia zegoela erran arren, ipar haizea nahiko zakar zebilen, eta berez lagungarri izanen zen arren, itsasoa mugitua zegoen..
Boxeetako ikuspegia, Getaria urrunean
Dena prest utzi eta gero, hamaika aldiz edo aseguratuko nintzen, autobusa hartzera joan nintzen, Hirukiko Javier Elizari taldekide ohiarekin joan nintzen, eta nahiko kezkatuta begiratzen genion, itsasoari... Lagungarria izan zen taldekide ohiekin igarotako denbora hori, lasaigarria, denek erraten zidaten lasai egoteko, ordu bateko langa botako nuela, eta uretatik aterako nintzela.. Ordubete egon ginen Getarian zain, Hirukiko taldekide ohiak, Aritz, Fernando, Ibai, Javier... , benetan hizketaldi aberasgarria, aupa Hiruki! Neskak ordubitan ateratzen ziren, eta beraien irteera ikusi eta gero beroketa egiteko uretan sartu nintzen, ura ez sobera hotza, eta nahiko erraz igeri egin nuen... Nahiko atzean jarri nintzen, eta irteerara eman bezain azkar, uretan sartu eta hanka on batzu bilatzen hasi nintzen, hori zen nire salbazioa...
Irteera
Horren gutti entrenatua egoteko, oso gustora egin nuen igeri... Rothekin konparatuz erraz nihoan, taldearen erdian atera nintzen, eta beti aurpegi aurrean burbuilak izateko intentzioarekin ekin nion igeriari, aurrekoa Donostira bazioan, ni atzetik... Ohartu orduko lehendabiziko bolla pasa genuen, erraz nihoan arnasketari dagokionean, erraz besoetatik, eta itsaso zabalean egoteko, lasai, ni izateko sobera lasai... Helburua hasierakoa, beti norbaiten ondoan igeri egitea, sobera okertzeko arriskua ekidituz.. Denbora bat igerian naramala, bigarren bolla ikusten ez nuela eta kezkatzen hasi nintzen, itsasoa pikatu xamarra zegoen, eta ez nuen asmatzen bigarren bolla hori ikusten, baina tira, taldearen erdian nihoanez, aurrekoekin fidatzea baino ez zitzaidan geratzen... Ohartu orduko, eta nik uste nuena baino azkarrago, Zarautzeko hondartza bistan nuen, ez nituen ez bigarren bolla ez, pasa beharreko bi bollak ikusten, baina hondartzan zegoen arkua ikusten nuen gargero, eta poliki poliki, hondartzako fondoa ere ikusgai nuen, gutxi falta zitzaidanaren seinale... Orokorrean, oso igerialdi lasai, golperik gabekoa, eta ia urik irentsi gabe, perfekziotik hurbil (nire igeriketako maila kontutan hartuta noski).. Hanka jartzeko moduan nengoela ikustean, erlojura begiratu eta 46 minutu ikustean ohartzen naiz zerbait alde genuela,korrontea, haizea,marea..., oso denbora ona da neretako, eta boxeetara 48 minututan iristen naiz, kortea baino 12 minutu lehenago..
Uretatik ateratzen
Boxeetako kalea ongi lokalizatuta baneukan ere, eta kalea asmatu arren, ezin nuen bizikleta topatu, gainera ez nintzen ongi gogoratzen nire dorsalaren zenbakiarekin, eta besoko marka borratuta zegoen... Total, karrikatik barrena 2 joan etorri egin nituela bizikleta topatu orduko... Hortik aintzina, nahiko transizio azkarra egin nuen, neoprenoa kendu, mallota, kaskoa, dorsala eta zapatillak jarri eta bizikletara... Zapatillak bizikletan jarrita izan banitu hobe izanen zela konturatu nintzen, maldan gora zelako transizio gunea, eta irristatu egiten zuen... Behin bizikleta hartuta, Meagaseko lehen itzulia, topera eta plater haundian egin nuen, jendea pasa eta pasa, nire segmentuan nengoen... Pax Avanteko esfortzutik zangoak erabat errekuperatuta ez banituen ere, nahiko ongi joan zitzaizkidan bizikletako segmentuko lehen bi itzuliak.. Zarauztik Meagas pasata Zumaiarantz joaten ginen, gero Zumaiatik kostako errepidetik Zarautza itzultzeko.. Nahiko ibilbide erraza zen, eta tarteka haizeak traba piskat egiten bazuen ere, gustora ibili nintzen, 34 media eutsiz, posizio asko errekuperatuz, eta bakarra galduz...
Hirugarren bueltan Zarauztik Oriora joaten ginen, eta igoeratxo hori ere oso erraz genuen, oraindik zangoek indarra zutenaren seinale... Aiarako bidegurutzea hartuta, eta Aiako aldapa hasita, hasi nintzen ikusten indarrak faltan nituela, igo igo nuen, baina gargero ez nuen freskotasunik, eta hasierako zatian gehiegi eman ote nionaren beldur nintzen... Aiako jeitsiera, ahal bezala errekuperatu eta jateko baliatu nuen, baina alarmak piztuta nituen, oraindik korrikaldia falta zen... Txurrukako aldapa ez nuen ezagutzen, eta oso gogorra egin zitzaidan egia errateko, azken itzuli honek bizikletako zatia piskat gazitu zuela pentsatzen dut...Handik dena beheraka zen, eta edan eta zangoak piskat lasaitu nituen azkeneko txanparako, 20 kilometroko korrikaldia, 5 kilometroko lau itzuli...

Transizio nahiko ona egin nuen, galtzerdiak eta zapatillak jantzi, mallota kendu, eta korrika hasi nintzen, ordu bat eta 35 minutu nituen, 5 orduko langa botatzeko... Entrenamenduetan erritmo azkarragoko transizioak egina nintzen, eta beraz eginen nuelakoan nengoen, baina lasterka hasi eta berehala konturatu nintzen, erraza zirudiena, zaila izanen zela bukaeran... Lasterka hasi eta berehala, erritmo oso motelan baino ezin nuela konturatu nintzen, 156ko pultsoa ezin nuen pasa, zangoak astunak nituen, eta gainera, lehendabiziko kilometrotik, bareak fuerte eraso zidan... 3 kilometrorako oinez metro batzu egin behar izan nituen, arnasa ere hartu ezin bainuen, bareak ematen zidan minaren kulpaz... Piska bat oinez egin eta gero, berriro lasterka hasten nintzen, eta bueno, uzten zidan... Konstante hau, itzuli guzietan gertatzen zen, 2-3 kilometro egiten nituen minik gabe, baina barea agertzean, berriz oinez hastera behartzen ninduen... Poliki poliki, helmugarako sarrera emanen zidan pulsera arroxaren jabe egiten joan nintzen, lehenik pulsera bat, gero bestea, gero bestea, eta azkeneko itzulian sartuta nengoen... Ezinezkoa zen gargero 5 ordutik jeistea, azken 3ak 4 minutu kilometrora egin behar nituen, eta gaur Rothen ez bezala, nahiko justo akitzen ari nintzen... Azken pulsera hartu, Zarauzko kale estuetatik azken buelta egin, eta jendez osatutako pasillo batetik helmugara sartu nintzen, honako hontan azken 400etan baino ezin izan nuen erritmo aldaketa egin... 5 ordu 3 minutu eta 28 segundu, niretako denbora ona, baina 5 ordutik jaitsi ez izanaren penarekin...
Helmuga
Ondorioak: Positiboekin hasiko naiz: Itsasoko zeharkaldiari nion beldurra kontutan hartuta, oso esperientzia positiboa izan da Zarauzko igeriketa froga.. Duela bi urte egin nuen lehen igeriketa saioa ur irekietan, eta garai hartan Zarauzkoa egitea ametsa ia ezinezkoa zen neretako... Gainera, ia sufritu gabe, eta gozatzen egin nuen, beraz, gehiago ezin eska. Bizikletaren lehen zatia ere ona izan zen.

Negatiboak berriz bi, bizikletako eremu gogorrean nire maila ez nuen eman, harritzekoa izan zen, zelaian jende andana pasatzen nuen bitartean, Meagas eta Oriora dihoan aldapan jendea pasatzen nuen bitartean, nola gero Aian eta Txurrukan, apenas norbait pasatzen nuen... Ez zen garapenen arazoa izan, azalpen bat, Pax Avanteko ongi errekuperatu ez izana, hasieran gehiegi eman izana... ez dakit.. Lasterka ere ez nuen nirea eman, eta 5 minutu kilometroko azpitik ibili banintzen ere, ez nuen entrenamenduetako maila eman... Aurten lasterka freskoago ikusten nuen nire burua, baina freskotasun hori, Zarautzen ez zen agertu.. Ea asteburu honetan Lekeition, froga motzago batean, agertzen den..

Bukatzeko, antolakuntza eta Zarauzko herria zoriondu.. Oso triatloi polita eta ongi antolatua egiten dute, ikaragarriko giroa dago, eta une oro ongi zainduta sentitzen duzu zure burua, errepikatuko dugu...

Pulsometroaren datuak: Zarauzko triatloia

El pasado sábado, participé en uno de los objetivos en cuanto a triatlón se refiere de este año, el afamado Triatlon de Zarautz...  Me daba mucho miedo este triatlon, sobre todo el segmento de la natación, el hecho de nadar en mar abierto... La motivación me la daba el buen ambiente que suele haber allí, el circuito ciclista, y el hecho de competir con gente de calidad...

El sábado por la mañana salimos temprano de casa, y después de comer por el camino, para las 11 y media estaba en Zarautz... Ningún problema para acceder a boxes, y después de encontrar mi sitio, decidí que la bici la haría con mallot para evitar posibles quemaduras, y que los calcetines solo me los pondría en la carrera a pie, cuando ya el pie estaría seco... De vez en cuando le echaba una mirada al mar, que a pesar de que decían que estaba en calma, yo lo encontraba algo picado a causa del viento de norte...
Panorámica desde boxes, a lo lejos, Getaria
Después de dejarlo todo preparado, y de revisarlo al menos 5 veces, me dirigí al autobús que nos llevaría a Getaria... Allí coincidí con mi excompañero del Hiruki Javier Elizari.. Ambos mirábamos con preocupación al mar... Fue de mucha ayuda el tiempo que pasé con los excompañeros, ayudó a que se me pasara la gran preocupación que tenía con el segmento de agua, ya que todos me insistían una y otra vez, en que no tendría problemas en salir del agua...En Getaria estuvimos una hora esperando a la salida, los Hirukis Aritz, Fernando, Ibai, Javier, Tirapu... una hora muy entretenida y provechosa, AUPA HIRUKI! Las chicas salían a las 2, y cuando estas salieron , entré al agua para calentar, el agua no estaba muy fria, y esas primeras sensaciones fueron muy buenas... Me coloqué bastante atrás y en el medio, y nada más darse la salida, me dediqué a buscar unos buenos pies, unos pies que fuesen mi salvación...
Sálida
Para haber entrenado tan poco, nade muy muy agusto... En comparación con la natación de Roth, aquí iba muy fácil, salí en la mitad del grupo, y nadé con la intención de que siempre hubiesen burbujas delante de mi cara, si el de adelante iba hasta Donosti, yo iría por detrás... Para cuando me quise dar cuenta ya había pasado por la primera bolla, respiraba con mucha calma, bien de brazos, y para estar nadando en mar abierto, iba relajado, demasiado relajado para ser yo... El objetivo seguía siendo el mismo, siempre nadar cerca de alguien, para perderme... Cuando ya llevaba un tiempo nadando, me preocupaba el hecho de que la segunda bolla no aparecía, el mar estaba un poco picado, y no conseguía ver la bolla, pero bueno, como iba en la mitad de un grupo, pensaba que todos no nos habríamos perdido, había que fiarse... Para cuando me quise dar cuenta, y antes de lo que me esperaba, tenía a la vista la playa de Zarautz, no veía ni la segunda bolla, ni las dos que nos debían de servir de pasillo, pero si que conseguía ver el arco que estaba en la playa. Poco a poco, también se iba vislumbrando el fondo de la playa, señal de que el segmento de la natación se estaba acabando...En general fue una natación muy tranquila, sin apenas golpes, y sin apenas beber agua.. Bastante cerca de la perfección, teniendo en cuenta mi nivel.,.. Cuando consideré que podía poner el pie en el suelo, me puse a caminar, y miré al reloj, al ver los 46 minutos, me dí cuenta, que algo tuvimos a favor, o la corriente, o la marea, o el viento... Se trataba de un muy bien tiempo, al principio tenía miedo de si sería capaz de salir del agua en corte, y entro en boxes con un tiempo de 48 minutos, 12 minutos antes del corte...
Saliendo del agua
Si bien tenía bien localizada mi ubicación en boxes, y a pesar que acerté con la calle, no podía encontrar mi bici, no me acordaba de mi dorsal, y la marca de brazo la tenía borrada... Total que tuve que hacer una par de idas y venidas por el medio de la calle de mi box, buscando la bici, hasta que la vi... A partir de ahí la transición fue bastante rápida, quitarme el neopreno, colocarme el mallot, el casco, el dorsal y las zapatillas, y a la bici... Habría sido mejor colocar las zapatillas en la bici, porque la salida era en cuesta, y me patinaba con las calas.. Una vez encima de la bici, el primer paso por Meagas, a tope y con el plato grande, venga pasar gente, estaba en mi segmento... A pesar de que las piernas no las tenía del todo recuperadas después de la Pax Avant, en las 2 primeras vueltas las sensaciones fueron buenas... Ibamos de Zarautz hacia Zumaia pasando por Meagas, para luego volver a Zarautz por la carretera de la costa... Era un recorrido bastante fácil, y a pesar de que a veces el viento molestase un poco, rodaba a gusto, manteniendo una media de 34 por hora, recuperando muchas posiciones, y solo siendo pasado por una persona...
En la tercera vuelta, íbamos desde Zarautz hacia Orio, esa subida también la hice muy fácil, señal de que las piernas todavía tenían gas... Cuando cogimos el cruce hacia Aia, y otra vez empezamos a subir, me di cuenta que las fuerzas me iban abandonando. Subir lo pude subir, pero ya las sensaciones no eran las de antes, no tenía ninguna frescura, empecé a pensar que quizás había forzado demasiado en la primera parte... Después de aprovechar la bajada de Aia para intentar recuperar algo, comiendo y tomándomelo con calma, las alarmas estaban encendidas, y todavía faltaba la carrera...  Todavía faltaba el alto de Txurruka, alto que no conocía, y que se me hizo bastante duro. Esto hizo que las sensaciones finales de la bici no fuesen del todo buenas... A partir de ahí, bajada hacia Zarautz, comer, beber, relajar las piernas para el último segmento. 20 kilómetros de carrera, 4 vueltas de 5 kilómetros...

La transición esta vez fue bastante decente, ponerme los calcetines y las zapatillas, quitarme el mallot, y empecé a correr; tenía una hora y 35 minutos para bajar de las 5 horas... En los entrenamientos había hecho transiciones a ritmos más rápidos, por lo que parecía factible, pero nada más empezar a correr, lo que parecía fácil se convirtió en muy difícil. No podía pasar de las 156 pulsaciones, solo podía correr a ritmos lentos, y para colmo, desde el primer kilómetro empecé a sufrir un fuerte dolor debido al flato... Para el kilómetro 3 me vi obligado a caminar, ya que el dolor era muy grande al respirar... Después de caminar un poco, volvía a correr, y bueno, por lo menos podía correr.. Esta constante se fue repitiendo en todas las vueltas, cada 2-3 kilómetros me veía obligado a parar a caminar.. Poco a poco, me fui ganando la pulsera rosa que me abriría las puertas de la meta, primero una pulsera, luego otra, luego otra, y ya estaba metido en la última vuelta... Era prácticamente imposible bajar de las 5 horas, ya que estaba obligado a correr los últimos 3 kilómetros a 4 el kilómetro, y en Zarautz, al contrario que en Roth, no había reservas para cambiar al final.... Recoger la última pulsera, pasar por las calles estrechas de Zarautz por última vez, y en medio de un pasillo formado por la gente, entré en meta, con un cambio de apenas 400 metros (siendo generoso).. 5 horas 3 minutos y 28 segundos, para mi buen tiempo, pero siempre con la pena de no bajar de las 5 horas...
Helmuga
Conclusiones: Empezaré por las positivas. Teniendo en cuenta el miedo que le tenía a la natación, fue una experiencia muy positiva... Solo hace 2 años que hice mi primera natación en aguas abiertas, y en aquella época una travesía como la de Zarautz, no entraba ni en el mejor de mis sueños... Además apenas sufrí, por lo tanto no se puede pedir más... La primera parte de la bici también fue buena.

En cuanto a las conclusiones negativas, dos , en la parte dura del segmento de la bici, no dí la talla, mientras que en el llano no dejaba de pasar gente, en las subidas de Meagas y alto de Orio no dejaba de pasar gente, pero en Aia y en Txurruka, apenas conseguía pasar a nadie... No fue cosa de los desarrollos, no haber recuperado bien de la Pax, haberle dado demasiado al principio? No se... Corriendo tampoco fui capaz de sacar los ritmos que saco en los entrenamientos, a pesar de que corrí por debajo de los 5 minutos el kilómetro... Este año me veía más fresco corriendo, pero esa frescura no salio en Zarautz.. A ver si este fin de semana en Lekeitio, en una prueba más corta, vuelve la chispa.

Para acabar, felicitar a la organización y al pueblo de Zarautz.. Se trata de un triatlón muy bien organizado y bonito, increíble el ambiente, y en todo momento te sientes mimado y cuidado, repetiremos...

Datos del pulsometroZarauzko triatloia


lunes, 9 de junio de 2014

Pax Avant, Christophenak egiten - Pax Avant, emulando a Christophe

Atzo Izaban, Orbeak antolatzen duen Pax Avant martxa ospatu zen. Martxa honen ezaugarri nagusia, luzera eta batez ere gainditu beharreko desnibela dira. Aste honetan bertan ibilbidea aldatu beharrean aurkitu zen antolakuntza, eta hola, Laza, Larrau, Issarbe (Santa Engrazia, Souscous), Soudet Aretetik, berriro Issarbe (oraingoan soilik Souscousetik), eta Pierre de St Martin Aretetik igo eta gero buelta Izabara... Azkenean 200 kilometro eta 5500 metro desnibel gutti gora behera... Beroa ere sapa egin zuen... Hasi aintzinetik motibazio bat bilatu nuen, Pax Avant da, Camile Extremarekin batera, Izaban antolatzen diren kirol ihardueretatik egin gabe dudan bakarra, beraz helburua argi zegoen, martxa luzea bukatu behar nuen, erdiko martxara salto egiteko egon zitezkeen tentazioak gaindituz...

Goizeko 8 eta laurdenetan ateratzen ginen martxa luzea egin behar genuenak, eta ordurako ez zen batere hotzik Izaban.. Nahiko atzean atera banintzen ere, ibilbidea ezagutzeak, eta hasieratik goraka izateak, lehen postuetara iritsi ahal izan nuen, Lazako gogorra hasi aurretik... Laza nahiko fuerte igo bazen ere, gurpilean lehen taldeari eutsi nion... Jaitsiera ere ezagutzen nuenez, ez nuen taldea galdu, baina behin Larrau hasita, nire erritmoa hartzea erabaki nuen, martxa oso luzea eta gogorra zen.. Igoera erraz egin nuen, jendea aurreratuz, batzu martxa luzekoak ziren, besteak ertaineakoak, gustora ari nintzen... Hori bai aurreratzen ari zinela zure taldekoa zen edo ez ez jakiteak ez zuen laguntzen, baina tira..

Larrau pasa eta gero, martxa honetan beldurrik haundiena ematen zidaten tramoetara, jeitsierak.. Beroa ari zuen, beraz ez nuen aunitz frenatu nahi, llantak sobera ez berotu eta ez zulatzeko... Gainera haizea ere zakar zebilen, eta bakarren batek susto ederrak hartu zittun.. Justo Erroymendira iristean, Santi eta Ana aintzindu nituen, elkarri piskat animatu eta beheraka abiatu nintzen.. Nahiko erlajaturik egin nuen jeitsiera, eta behin Laugibarrera iritsita, erreleboka hasi nintzen beste batekin, errelebo fuerteak, sentsazio onak... Soudet igotzen hasi ginenean, tiraka zihoana joaten utzi nuen, zerbait jan, eta beste baten zain geratu nintzen... Beste baten gurpila hartu, eta plater haundian joan nintzen Santa Engraziko herriraino, bertan haste baitzen portuaren gogorrena, hirugarren platera sartu, eta mantso mantso goruntza abiatu nintzen... Inorekin ez nintzen zebatzen, eta 165 eko langa pasa gabe, goruntza joan nintzen.. Beroa ordurako haundia zen, baina oraindik ez gero izanen zen bezain itogarria..

Souscouseko bidegurutzera iritsita, penditza ez zen horren gogorra, eta beraz, Issarberako gaineruntz nahiko lasai abiatu nintzen.. Behin gaina harrapatuta, abituallamientoan geratu nintzen, botellinak bete,  kola lata bat edan, zerbait jan, eta beheraka.. Beheraka hasi bezala, atzeko gurpila frenatzean soinu arraro bat egiten zuela ohartu nintzen.. Eta abituallamientoa baino bi kilometro beherago, leherketa bat entzun, eta banekien zer zetorren, gibeleko gurpila lehertu nuen... Pintxazoak konpontzeko aparra bota nion, haizea eman, baina alferrik zen.. Segidan antolakuntzako kotxe bat gelditu eta laguntza eskeini zidan, baina ez zuten ez tubular ez gurpilik... Areteraino kotxean jeisteko eskeintza egin zidaten, baina, ez nuen onartu, horrek martxa behar bezala ez bukatzea zekarren... Momentu horretan Eugene Crhistophen historia etorri zitzaidan burura, ezagutzen ez duzuenendako, bere historia osoa: Eugene Christophe Christophek bere bizikletaren horkilla hautsi zuen 1913ko Tourrean, lider eta irabazteko hautagai nagusia zela, eta oinez egin behar izan zuen San Marie de Campan arteko bidea... Nik alderantziz egin behar izan nuen, 2 kilometro edo izanen ziren, igo beharrekoak, eta hura zen martxa akitzeko nuen aukera bakarra, beraz, zapatillak eskuan hartu, eta goraka igo nintzen abituallamiento gunera iritsi arte... Bertara iristean, zortea izan nuen, azkeneko gurpila niri eman baizidaten... Ikaragarria zen martxa honetarako Orbeak jarritako hornidura mekanikoa, pila bat gurpil zeuden hornidura puntu bakoitzean... Gurpil berria montatu eta gero, berriro beheraka abiatu nintzen... 40 minutu galdu nituen, baina gaitzerdi, froga akitzeko moduan nengoen berriz..

Galdutako denbora berreskuratu nahi nuen, eta energia aunitz gastatu nuen Issarbetik Areteraino, taldeak pasa eta bakarrik joaten, indartsu nengoen.. Areteko herria atzean utzi eta gero ere, fuerte jarraitu nuen, eta portua ere fuerte hasi nuen... jan edanetan deskuidatu nintzela ikusiko nuen beranduago, izan ere, pajara antzeko bat harrapatu nuen azkeneko kilometroetan... Portuaren erdialdean berriro Santi eta Ana aurreratu nituen, oraindik ongi nihoan, baina martxako momentu txarrenak, Labayseko bidegurutzea harrapatu arte pasa nituen... Hustuta nihoan 150 pulsazioko langa pasa ezinik, beroak itota...  Tentazio latzak izan nituen, luzea bertan behera utzi, eta erdikora pasatzeko.. Tentazioei aurre egin nien baina, eta Soudeteko gaineko abituallamientoan denbora franko eman eta gero, berriz bukle osoa egiteari ekin nion...

Aurpegi ona, gorputzaldi txarra
Arete gora pasatako miseriek, mentalitatea aldatzeko pausua hartzera eraman ninduten, ez nuen indarrik alferrik xahutuko, eta helburu bakarra, bukatzea izanen zen... Goraka nire antzera zebilen Zumaiar batekin juntatu, eta harekin igo nuen Issarbe, gainean 5 lagun ginen, eta jeitsiera mantso egin eta gero, elkarrekin Aretera joanen ginela adostu genuen... Areten beste geldialditxo bat, ura edan, freskatu, eta goraka hasi ginen.. Zumaiarra eta biok bakarrik joan ginen, harritzekoa bada ere, bigarren igoera hau ia lehenengoaren erritmo igualean egin nuen, kasu honetan hasierako zatia askozaz polikiago egin banuen ere... Nahiko energia justoarekin eta utzi zidaten gurpilak 27koa zuela eskertuz, Soudeteko gainean nintzen.. Bertan 5 minutuko atsedenalditsoa hartu, eta gailurreruntz...
Azken txanpa
Gailurra harrapatuta, ibilbide oso ezagunean nintzen, eta somatu zen, haizea kontra bagenuen ere, abituallamientoan sartutako azken kaloriek, energia eman zidaten, eta bertatik Izabara ziztu bizian jeitsi ginen.. Hasieran bi baldin baginen ere, harrapatu gintuen pertsonekin 10eko taldetxoan edo sartu ginen Izaban... Ibilbidea ezaguna zenez, topera eta dena sartuta joan nintzen, eta taldekoek aurrean sartzen utzi ninduten, sarritan ikusten ez den jarrera txalogarria...

Azkenean 203 kilometro (nik lau gehiago egin nituen matxura konpontzeko), eta desnibel haundia.. Ikaragarri ongi antolatutako martxa bat, ahal izanez gero bederen errepikatuko dudana... Zorionik beroenak Izabako herriari, eta Orbeari ere..

Pulsometroaren datuak: Pax Avant 07.06.2014 08:16

Orain errekuperatzea tokatzen da, datorren astean Zarautz tokatzen zaigu eta...


Ayer en Isaba, se celebró la marcha de cicloturista de la Pax Avant.. La principal característica de esta marcha es la longitud, y sobretodo el desnivel a superar... Esta semana, la organización se vió obligada a cambiar el recorrido, quedando este en, Laza, Larrau, Issarbe (por Santa Engracia, vía Souscous, Soudet desde Arete, Issarbe pero solo desde Souscous, para volver a Arette y subir hasta la Piedra de San Martin para bajar de nuevo a Isaba... Al final 200 kilómetros y 5500 metros aproximados de desnivel... Un calor sofocante... Antes de empezar me di cuenta que junto con la Camille Extreme, es la única prueba deportiva que se celebra en Isaba, y en la que yo no había tomado parte, ya tenía una motivación para superar la tentación de no dejarme caer a Isaba una vez llegado a Soudet, y lanzarme a subir 2 veces a Arette..

Los que ibamos a hacer la marcha larga salíamos a las 8 y cuarto, y ya para esa hora la temperatura era muy agradable... A pesar de salir bastante atrás, el hecho de que la carretera tiraba para arriba, y de que conocía la carretera, hizo que para cuando empezó lo duro de Laza, ya estaba con los de adelante... Laza se subió bastante fuerte, pero pude aguantar con esa grupeta.. Como la bajada también la conocía, pude aguantar con el grupo, pero al empezar Larrau, decidí coger mi ritmo, quedaba mucho... En la subida, a pesar de ir fácil, iba adelantando a mucha gente, algunos de la larga, otros de la mediana... El hecho de no saber si un grupo adelantado era de la larga o de la corta, no ayudaba en exceso, pero bueno...

Una vez pasado Larrau, llegamos al tramo donde flojeo y lo paso mal, las bajadas... Hacía mucho calor, por lo que no quería frenar demasiado, para no calentar demasiado las llantas... Además el aire pegaba fuerte, y ya nos dio bastantes sustos... Justo al llegar a Erroymendi adelante a Santi y a Ana, charlé un poco con ellos, y me lancé hacia abajo.. Bajé bastante relajado, y una vez llegado a Laugibar empecé a relevar fuerte con uno de la media que venía de un pinchazo... fueron relevos duros, las sensaciones eran buenas... Cuando empezamos a subir hacia Soudet, lo deje ir para comer tranquilamente. Cuando pasó otro que iba fuerte, me puse a su rueda, y con el me fui hasta Santa Engracia, una vez llegado al pueblo, y donde empezaba lo duro, metí el tercer plato, y poco a poco fui para arriba... No me cebaba con nadie, y sin pasar de 165 pulsaciones, iba para arriba... Para entonces el calor era grande, pero no tan agobiante como sería luego...

Cuando llegamos al cruce de Souscous, la pendiente disminuía bastante, y por lo tanto, aproveche para recuperar el aire...Una vez coronado, decidí parar en el avituallamiento, hacía calor, y quería comer y beber comida fresca...Cuando empecé a bajar escuché un solido raro en la rueda trasera al frenar, 2 kilómetros más abajo, mi tubular trasero reventaba... A pesar de poner la espuma antipinchazos, el pinchazo no se arregló... Enseguida paró un coche de apoyo mecánico, pero no disponían ni de ruedas ni de tubulares... Me ofrecieron bajar en coche hasta Arette para reparar allá, pero preferí subir andando hasta el avituallamiento de Issarbe para intentar que allí me solucionasen el problema, el abandono esta más que presente... En ese momento me vino a la cabeza la historia de Eugene Christophe, para los que no conocéis su historia deciros, que cuando tenía ganado el tour de 1913 rompió su horquilla en la bajada a Tourmalet, y tuvo que bajar andando hasta San Marie de Campan, su historia completa aquí:  Eugene Christophe. Yo tuve que hacerlo al revés, tuve que subir 2 kilómetros cuesta arriba hasta el avituallamiento, era la única manera que veía de acabar la marcha, así que me descalce y para arriba... Al llegar tuve suerte, y me dejaron la última rueda que tenían disponible... Increíble el nivel de asistencia mecánica de la marcha, un montón de ruedas en cada punto de avituallamiento... Después de montar la nueva rueda, me lancé de nuevo hacia abajo... Había perdido 40 minutos, pero bueno, volvía a estar en condiciones de acabar...

Quería recuperar el tiempo perdido, y gasté muchas energías entre Issarbe y Arette, pasaba a grupos y me iba solo, tenía fuerza... Una vez dejado el pueblo de Arette, seguí fuerte, empezando el puerto muy fuerte... Luego descubriría que entre los calentones de después del pinchazo, y que descuidé un poco el comer y el beber, la pájara estaba servida para el último tramo del puerto.. A mediados de puerto, volví a adelantar a Santi y Ana, todavía iba bien, pero a partir de ese punto y hasta el cruce de Labays, viví los peores momentos de toda la marcha... Apenas lograba pasar de las 150 pulsaciones, acalorado.. Tuve muchas tentaciones para dejar la larga, y tirarme a por la mediana... Al final pude darle la vuelta, y después de una parada bastante grande, me lancé hacia Santa Engracia, para encarar de nuevo el bucle...
Buena cara, mal cuerpo
Después de todas las miserias pasadas en la primera subida a Arete, decidí cambiar la mentalidad, no gastaría nada en balde, el objetivo sería acabar... Subiendo Issarbe me junté con uno de Zumaia que andaba parecido, arriba eramos 5 y decidimos que nos reagruparíamos camino a Arette para hacer camino juntos.. En Arette paramos bastante rato, bebimos agua fría, y nos decidimos a encarar la última dificultad del día.. Una vez empezó lo duro, el chico de Zumaia y yo nos fuimos para arriba, ya para mi sorpresa descubrí que esta segunda subida estaba siendo parecida a la primera, a pesar de que en la primera parte, fui mucho más despacio... Con poca energía y agradeciendo el 27 que tenía la rueda que me dejaron, llegué a Soudet... Parada de 5 minutos, y hacia la cumbre... .
Último arreón
Una vez conseguida la cima, entraba en territorio conocido, y se notó, a pesar de que el viento soplaba fuerte de cara, y las últimas calorías que me metí en el avituallamiento me dieron la suficiente energía para apretar al final... Al principio eramos solo 2, pero fuimos cogiendo a gente, llegando a entrar unos 10 en meta... Como el recorrido era conocido, fui a tope, y los del grupo me dejaron entrar el primero, un gesto que no se repite muy a menudo...

Al final me salieron 203 kilómetros (tuve que hacer 4 de propina para arreglar el pinchazo), y mucho desnivel... Una marcha muy bien organizada, en la cual, y a ser posible, repetiré... Enhorabuena al pueblo de Isaba y también a Orbea...

Datos del pulsometro: Pax Avant 07.06.2014 08:16

Ahora a recuperar, y la semana que viene a Zarautz...